Dzień 16 Krótki etap, ale długi dzień, koszmar „drogi tylko
dla pojazdów samochodowych”
26,9 km,
8h30 w podróży (w tym pociąg)
O 5.30 budzi mnie zimno, godzinę
później gołębie i kogut, a o 7.30 zrywają mnie sroki. Holender wyjeżdża przed
ósmą, a ja skieruję się tam, skąd on przyjechał – do Beauvais, tylko że
pociągiem, więc nie muszę się spieszyć. Odwiedzam toalety - prysznic na żetony a 1,60 euro (na 10 minut), kibel tradycyjny - dziura w podłodze. Potem do
Biedronki-Coccinelle po pasztet, szynkę, camembert (obowiązkowo), wodę, mleko,
pomidory (francuskie – droższe niż holenderskie, ale pachną), a w sąsiadującej
boulangerie kupuję bagietkę tak pyszną, jakiej jeszcze w tej podróży nie
jadłem. Wyjeżdżam dopiero 11:55 (po małej przepierce i suszeniu). Do centrum tylko 6 km, ale znów zgrzyt. Strzałka wskazująca
centrum
wyprowadza mnie na drogę "tylko dla samochodów". Zjeżdżam na chodnik i szczęśliwie trafiam na ścieżkę dla rowerów. Do centrum trafić nietrudno, bo z
daleko widać wieże kościołów. W office-de-tourisme pytam o kemping w Beauvais. Niepolitycznie,
bo wszak to inne miasto – dziewczyna w informacji robi dziwną minę. Proszę ją
zatem grzecznie acz stanowczo, by do google’a wpisała dwa słowa: "camping
Beauvais”, znajduję w ten sposób kemping na wieczór – gdy dotrę do B. tamtejsza
informacja będzie już zamknięta. Idę zwiedzać. Na rynku, na którym spłonęła
Joanna d’Arc nowoczesna bryła pomnika-kościoła (chyba) - paskudztwo. Po co było
psuć atmosferę tego starego miasta takim szkaradztwem? Jadę na dworzec
sprawdzić pociąg, potem małe co nieco w lokalnym Carrefourze, a że mam trochę
czasu wchodzę do wieży, w której ponoć więziono J.d’Arc. Wieża jest
pozostałością fortu i murów obronnych. W środku m.in. śliczna makieta XV
wiecznego R. (zwraca uwagę ilość kościołów). Znów na dworzec. Tu oczekujących
stłoczono w dusznym pomieszczeniu z monitorami, na których każdy wypatruje
numeru peronu swojego pociągu (podawane w ostatniej chwili). Ja jadę na Amiens.
Schody w dół na peron tylko ruchome (i wąskie), a windy nie widać. Okazuje się,
że trzeba poprosić urzędnika kolejowego siedzącego za szybą. Rowerzystów i
innych z dużymi tobołami zaprasza do służbowej windy towarowej, przez biuro.
Śmiać się chce jak pomyślę, że w Warszawie wielu ludzi (albo ja mam do takich szczęście) wydziwia na okrągło jak to u nas wszystko źle zorganizowane i nie nowoczesne.Tu, na dworcu w Rouen (i nie tylko tu) zdziwiliby się, że i we
Francji nie wszędzie taka nowoczesność, jakby się zdawało. Wszędzie dobrze gdzie nas nie ma. Zanim wsiadłem do windy pogadałem z rodakiem, który
też z rowerem - miejscowy gastarbeiter. Rower obłożony starymi torbami i
pakunkami, plus wędka i gitara – plus on sam, bezzębny, choć młody. Krótko
mówiąc wyglądał na bezdomnego. Tak też go potraktował kolejarz i kazał mu
pokazać bilet zanim wpuścił go na zaplecze do windy. Rodak zaś w krzyk, po
francusku, a potem do mnie po angielsku,
w końcu po polsku. Narzekał na
organizację francuską jak tylko Polak potrafi, ale może jako stały rezydent
wiedział więcej na ten temat. Na peronie nie ma tablic wskazujących dokąd który
pociąg jedzie (żeby było ciekawiej stoją dwa jeden za drugim). Widząc mój
zdezorientowany wzrok murzynka czekająca na peronie wskazuje mi właściwy. W
pociągu zaś rowerzysta francuski, który jak się okazało studiował rok w Polsce!
Przesiadka w Abancourt, są windy, by dostać się drugi peron. W B. jestem ok.
18.30. Tu nie ma ruchomych schodów ani
wind. Wnoszę po schodach osobno rower osobno sakwy. Przy dworcu tablica z mapą,
więc wiem jak wyjechać z miasta, ale nie tak szybko – droga prowadzi mnie znów
w pułapkę oznaczoną znakiem: „tylko dla samochodów” . Jadę dalej nie wiedząc
czy i kiedy będzie z niej zjazd. W końcu zjeżdżam i tracę orientację, pytam
kierowcę - przyjezdny, potem miejscową matkę w wózkiem – pokazuje mi kierunek.
Wjeżdżam na ścieżkę rowerową („voies vertes”), która kończy się nagle nie informując gdzie jechać dalej. Jadę wg znaków drogowych i znów
trafiam na drogę
tylko dla samochodów. Zawracam i znów pytam. Rowerowa rodzinka (lokalna) wraca
by pokazać mi drogę. Dzięki. Przed Bresles wielki Intermarche, ale właśnie go
zamknęli. Jest ósma. Pytam rowerzystów o kemping – na drugim końcu B., potem
jeszcze młodego człowieka, nie umie wytłumaczyć, więc wsiada w samochód i każe
mi jechać za sobą. Miły. W końcu trafiam na sympatyczny Camping de la Trye (14,4
eur). Wylewny niewysoki kierownik Jose (Hiszpan?) oprowadza mnie opowiadając
jak spadł z konia. Nie ma mowy o dokumentach ani pieniądzach - drobiazgi. W
wozie-frytkarni zjadam najgorsze na świecie frytki z befsztykiem z rusztu, a
w recepcji (nieoficjalnie) dostaję dwa małe francuskie piwka (a 1 euro). Idę spać ok.
23. Długi dzień.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz